داستان کشف پینی سیلین
کاشف پینیسیلین، سِر الکساندر فلمینگ، متولد ششم آگوست ۱۸۸۱ و در گذشته ۱۱ مارس ۱۹۵۵ است. الکساندر فلمینگ با کار روی عفونت زخم و کشف آنزیم لیزوزیم یک آنزیم ضدباکتریایی که در اشک و بزاق یافت می‌شود در سال ۱۹۲۳ موفق به کسب جایگاهی شناخته شده به‌عنوان یک باکتری‌شناس کاردان شد. با این حال کشف پنی‌سیلین در سال ۱۹۲۸ که آغازگر انقلابی در میان آنتی‌بیوتیک‌ها بود به او شهرتی ماندگار در طول تاریخ بخشید. پنی‌سیلین، در سپتامبر ۱۹۲۸ میلادی، در لندن کشق شد. دکتر الکساندر فلمینگ، متخصص باکتری‌ها در بیمارستان سَنت ماری، پس از گذراندن تعطیلات تابستانی در اسکاتلند وطی یک اتفاق تصادفی، موفق به کشف این اختراع مهم شد. وی بر روی نوعی باکتری به نام استافیلوکوک‌ها مطالعه می‌کرد و در خلال بررسی‌های خود، متوجه شد که یکی از ظروف سرباز کشت باکتری در آزمایشگاه، با نوعی کپک قارچی به نام پنیسیلیوم نوتاتیوم (Penicillium-Notatum) آلوده شده است. هنگامی که ظرف را در زیر میکروسکوپ قرار داد، در کمال تعجب دریافت که از رشد طبیعی استافیلوکوک جلوگیری شده است. فلمینگ به مدت چند هفته به مشاهدات و بررسی این موضوع پرداخت تا بتواند یافته‌های اولیه خود را تأیید نماید. در نهایت، نتیجه گرفت که پنسیلیوم یادشده، نه تنها از رشد باکتری‌ها جلوگیری می‌نماید، بلکه می‌توان از آن به‌عنوان یک ابزار کارا برای مبارزه با بیماری‌های عفونی استفاده نمود. دکتر فلمینگ، در مورد کشف مشهور خود چنین می‌نویسد: هنگامی که صبح ۲۸ سپتامبر سال ۱۹۲۸ از خواب برخاستم، هیچ قصدی برای کشف اولین آنتی‌بیوتیک یا به بیان بهتر قاتل باکتری‌ها که محصولات دارویی را با یک تغییر و تحول بزرگ مواجه می‌سازد نداشتم. البته حدس می‌زنم که این دقیقاً همان چیزی است که من انجام دادم.
الکساندر فلمینگ و کشف پنی‌سیلین
سوم سپتامبر ۱۹۲۸ اندکی پس از انتصاب به‌عنوان استاد باکتری‌شناسی، الکساندر فلمینگ دریافت که صفحه کشت استافیلوکوکوس اورئوس که روی آن کار می‌کرد به یک قارچ آلوده شده است.کپک قارچی که مشخص شد مانع از رشد باکتری‌ها می‌شود و بعدها پنیسیلیوم نوتاتوم نامیده شد.الکساندر فلمینگ در ابتدا این ماده را “عصاره کپک” و بعد “پنی‌سیلین” نامید. از آنجایی که گمان می‌کرد آنزیمی قوی‌تر از لیزوزیم پیدا کرده است تصمیم گرفت بیشتر تحقیق کند.کشف فلمینگ در واقع یک آنتی‌بیوتیک بود و نه یک آنزیم و زمانی که به این امر پی برد بسیار به موضوع علاقمند شد چرا که موارد غیر معمول همیشه برای الکساندر فلمینگ جذاب و جالب توجه بود.کشف اتفاقی پنی‌سیلین بسیار حائز اهمیت بود ولی توسعه درمانی آن نیاز به کار تیمی چندرشته‌ای داشت و الکساندر فلمینگ با همکاری دو محقق جوان دیگر موفق به تفکیک و تصفیه پنی‌سیلین نشد. با این حال توانست به اثبات برساند که پنی‌سیلین در صورت جداسازی و خالص‌سازی هم به‌عنوان یک ضدعفونی کننده موضعی و هم به‌عنوان یک آنتی‌بیوتیک تزریقی دارای قابلیت بالینی است.در جنگ جهانی اول استفاده از مواد ضدعفونی‌کننده هنگام بستن زخم‌ها عمومیت یافت، اما برای مبارزه با عفونت گسترش یافته در خون و بدن هیچ راه حل عملی خاصی وجود نداشت. یا گلبول‌های سفید موفق می‌شدند وظیفه خود را انجام دهند یا شکست می‌خوردند وکار تمام می‌شد.در چنین وضعیتی بود که الکساندر فلمینگ، پزشک و دانشمند اسکاتلندی تمام وقت خود را صرف یافتن ماده‌ای برای مبارزه با عفونت بدون آسیب زدن به ارگان‌های داخلی کرد و نهایتا به شکلی کاملا اتفاقی موفق به کشف ماده پنی‌سیلین شد.او در‌سال ١٩٢٨ میلادی، هنگام کشت یک باکتری کشنده، ظرف حاوی باکتری را قصد قبلی در معرض هوا قرار داد ودر نتیجه بخشی از ظرف کپک زد.فلمینگ با مشاهده نابودی باکتری‌ها در اثر مجاورت با کپک، متوجه شد با استخراج ماده تولید شده توسط کپک می‌توان برخی میکروب‌ها و باکتری‌های کشنده را نابود کرد.هرچند همه‌گیر شدن استفاده از پنی‌سیلین ٢٠سال دیگر زمان برد، اما کشف الکساندر فلمینگ که دقیقا ١٣٨سال از تولدش می‌گذرد (٦ آگوست ١٨٨١ اسکاتلند) هنوز پس از گذشت ٨ دهه پر استفاده‌ترین الکساندر فلمینگ جهان است.
عوارض جانبی آنتی بیوتیک ها چیست؟
- مدفوع نرم و یا اسهال
- ناراحتی معده خفیف
- استفراغ
- گرفتگی و درد شکمی
- واکنش آلرژیک
- راش
- خارش واژن یا ترشحات
- تکه های سفید روی زبان
هفت دسته اصلی آنتی بیوتیک وجود دارد، که عبارتند از:
- پنی سیلین ها: مانند پنی سیلین و آموکسی سیلین
- سفالوسپورینها: مانند سفالکسین
- ماکرولیدها: مانند اریترومایسین، کلاریترومایسین و آزیترومایسین
- فلوروکینولون ها: مانند سیپروفلوکساسین، آفلوکساسین
- سولفونامیدها: مانند کوتریموکسازول
- تتراسیکلین ها: مانند تتراسایکلین و داکسی سیکلین
- آمینوگلیکوزید ها: مانند جنتامایسین
آنتی بیوتیک ها به شکل های زیر در دسترس هستند:
- قرص، کپسول یا شربت: از این موارد برای درمان انواع عفونتهای خفیف تا متوسط استفاده می شود
- کرم ها، لوسیون ها، اسپری ها و قطره ها – اینها اغلب برای درمان عفونت های پوستی و عفونت های چشم یا گوش مورد استفاده قرار می گیرند.
- تزریقی: این شکل از آنتی بیوتیک ها برای عفونت های جدی تر استفاده می شود.
2 پاسخ
ممنون از مقاله خوبتان
مممنون از حمایت و توجه